Zo herinner ik me haar het liefst, onze Isis, zittend op de schommelpaal in de achtertuin, loerend naar vogels en muizen.
Isis was een echte ‘free spirit’, ze kwam alleen binnen als het haar uitkwam, at wanneer zij wilde en eiste geaaid te worden, maar het liefst zwierf ze alleen door het dorp op zoek naar een mooi gevecht.
Isis was eigenlijk helemaal niet lief en eigenlijk wilde ik haar ook helemaal niet hebben maar ja, ze hoorde nu eenmaal bij de man waar ik als een blok voor gevallen was, dus Isis kwam in huis, of ik nu wilde of niet en ze is ruim 15 jaar mijn huisgenote geweest en we tolereerden elkaar beleefd.
De laatste jaren kwam ze steeds vaker in huis en tijdens elke kookworkshop of wijnproeverij stal ze de show als ze heel schattig in haar mandje lag te wachten totdat ze geaaid zou worden. “Oh, wat een leuke kat!” hoorde ik vaak voorbij komen. Maar hoe leg je uit dat de kat die zich nu zo schattig voordoet eigenlijk de grootste terrorist van de buurt is? Ik heb het dan ook niet gedaan, we lieten elkaar in onze waarde.
Gisteravond hebben we haar in laten slapen. Een hele rationele beslissing, de kat die nooit ziek was, was opeens ziek en zou niet meer beter worden, niets meer aan te doen. Maar oh, wat is het stil in huis en oh, wat mis ik haar. Dus uiteindelijk heeft die mottige, gekke, rare kat toch een flinke plek in mijn hart veroverd.
‘Mijn’ stoere Isis werd 18,5 jaar jong.